16 Ekim 2012 Salı

Başlık bulmak ne zormuş, bulamadım..



 


20 küsur yıl önce , Anadolu'nun değişik yerlerinden fırlamış gelmiş 5 gencecik kızın yolları kesişti ve tanıştık biz bir şekilde. Sonra da hiç bitmedi bu arkadaşlık, yıllara yayılarak ve sürekli zamana ayak uydurarak geldik bugünlere. Aramıza başka çok yakın arkadaşlar da katıldı zamanla. Onlar da belki zaman zaman bu bloğa konuk yazar olarak katılır, kimbilir?

Malesef ilk beş kişiden birimiz maddesel olarak aramızda değil , 5 yıl önce gitti başka alemlere aniden...Belki de ondandır, kalan dördümüz, iyice sarıldık birbirimize..Beraber büyümüştük zaten, yine birlikte başetmeye çalıştık bu durumla. Alıştık mı?.. Hayır. Alışılmıyor. Sadece durum kabul ediliyor, hepsi bu. Belki de ondandır, o birden bire bu dünyadan yok oluverince, gelecek de geçmiş de anlamını yitirdi..Her kaybediş, anı hatırlatıyor insana, anın ne kadar kıymetli olduğunu. Belki de ondan, ya da yaşımızın bizi getirdiği ruhsal dünyalarımızdan olsa gerek..Artık , içimizden hayal edip de yapamadığımız, yapmak istediğimiz şeylere fırsat vermeye başladık. Ben fotoğraf çekmeye başladım mesela, nihayet düzgün bir makina aldım kendime, yavaş yavaş geliştirmeye çalışıyorum. Yıllardır hayal ederdim ama bir türlü adam gibi başlayamazdım. Denerdim, başlardım ama yarım bırakırdım. Çok saçma bir sebep vardı, eğer bu en çok hayal ettiğim şeyi yapar da fos çıkarsam..yerine ne koyacaktım??? Nasıl bir engel bu, nasıl bir düşünce şekli, nasıl bir güvensizlik??? Hayallerde yaşamak , yaşatmak , gerçeklerden kaçmak..nereye kadar??? İnsan kendini korkuyla hapseder mi, ediyor, farkına bile varmadan yapıyor bunu. Şimdi birer birer sınırlar kalkıyor, ve canımız ne istiyorsa onu yapıyoruz, yapmaya çalışıyoruz , fırsatlar ve imkanlar yaratmaya çalışıyoruz. Olmalı, yapılmalı, yapmak lazım, etmek lazım ......lar bitti, geride kaldı, onlardan kurtuluyoruz galiba artık. Zamanı geldi de ondan herhalde.

İşte bu blog , hepimiz farklı farklı durumlarda ama benzer duygulardayken ortaya çıktı, bakalım nasıl devam edecek.

Artık hepimiz dünyanın farklı uçlarında bile olsak, bu ortak blog sayesinde , birlikte üretmeye devam edeceğiz. Bunu yapabiliyor olmak bile yeterli. Zaten Heidi'miz , ilk yazıyla o kadar güzel anlatmış ki bizi, başka lafa gerek yok aslında.

Bu ilk yazımda, aslında çok şey vardı aklımda, fakat hepsi boşa düştü, bunlar çıktı elimden. Tanışma, bir merhaba gibi oldu, "biz" i anlatasım gelmiş, öyle oldu.

Merhaba...

Ben Nergis (en sevdiğim çiçek)


2 yorum:

  1. hoşbuldum bekleyelim görelim :)

    YanıtlaSil
  2. Merhaba, hoşgeldiniz. Evet, bakalım, hep birlikte görelim neler çıkıyor içimizden..:-)

    YanıtlaSil